sábado, 13 de octubre de 2012

Popover Sundress para un verano genial


Pues sí, pese a todas las calamidades en este nido el verano de 2012 ha conseguido ser genial. Y no lo sospeché... Cuándo terminé nuestro vestidito Lencero del CCM de Érase pensé que pocas oportunidades de probarlo tendríamos dado lo mal que se plantaba la climatología en Junio.


Por suerte meses antes nos habíamos hecho con unos billetes para un paraíso. Así que me decidí a darle un empujón a los proyectos de vestido veraniegos para mi peque.


Éste es uno de los CCM de la Inglesita, un verdadero placer llevarlos a cabo porque viene explicado hasta el más mínimo detalle. Adaptar el patrón fue realmente fácil.



Las telas, selección de mi nena. Ambas, tanto este vestido como el vestidito lencero fueron compradas en el outlet de Nanos, del que hablé en esta entradaEran telas de temporada, ningún chollo: 14€/m.

En concreto éste es un piqué, me gustó mucho la caída tiesa que le da al vestido. El canesú y tiras, simple algodón rojo.


El vestido llegó a punto para estrenarlo el primer día en nuestro paraíso....
¿qué dónde era? 
A ver si adivináis....
Platja de Cavallería

Cova d'en Xoroi





Por suerte cuándo volvimos, aquí en Artabría aún tuvimos un buen pedazo de verano con temperaturas agradables que nos dejaron seguir sacando partido a nuestros vestiditos.

martes, 25 de septiembre de 2012

Yo compro aquí


Velaquí a miña selección de tendas de teas na Coruña. En ranking, non tanto polo que máis me gusta, se non polo que máis frecuento:


1- Telas Carsip en Panaderas, 29. Bajando do Campo da Leña, muy cerca de la calle Real. Es una especie de almacén enorme, para perderse en él. Da sensación de caos y tiene una estética...bueno, no tiene estética, pero a veces encuentras pequeños tesoros. Siempre hay bastantes clientes y las chicas no son nada pesadas con lo que puedes estar un rato perdiéndote por allí. No lo recomiendo mucho si tienes una necesidad muy específica ya que no suelen tener stock, pero está muy bien para dejar que te sorprendan. No admiten pago con tarjetas.


Me gusta
El precio, siempre muy competitivo.
Las chicas, amables, pero no pesadas, te ayudan en lo que necesitas. 
Las sorpresas que te llevas.
No me gusta
La discontinuidad de producto.
El aspecto de almacén.

2. Retales Orillamar: ahora en Rúa Tui, 9. Un comercio muy apreciado en la zona de Monte Alto que ha cambiado de ubicación en numerosas ocasiones durante los últimos años, pero siempre entorno a Orillamar. Tienen un muestrario extenso y un almacén cercano con lo que es bastante fácil encontrar lo que necesitáis en diferentes colores, siempre que esté en temporada (si buscáis polar fucsia en primavera -como menda- no lo vais a encontrar) A veces también hay sorpresas, aunque el precio no suele ser tan genial como el anterior. Económicamente es muy ajustado: ni de ganga ni de abuso (polar 7€, vichy 4€...) Si queréis pagar con tarjeta, por encima de 10€.
Me gusta:
Continuidad y estabilidad del producto.
Una de las chicas: honrada y didáctica.
No me gusta:
Muy apretujado, para moverse con la silla, imposibol.

3. Outlet de Nanos:  Julia Minguillón, 3 (entre la zona alta de Peruleiro y la zona baja de la Ronda de Outeiro) Me enteré de su existencia gracias a una compi bloguera: Eva de Flor roja de Tallo verde. Dentro del propio outlet, en la zona de atrás tenéis telas. Es una auténtico vicio. Allí encontraréis un montón de telas geniales para ropa de niños, y lo mejor es que hay muchas de rebajas. Admiten tarjetas.
Me gusta: No me gusta, me encanta.
No me gusta: Que es un poco laberíntico llegar y en coche nunca hay dónde aparcar. (por decir algo)


Las tiendas de Dóctor Fleming. En el entorno de Juan Flórez, bajando de  la cuesta de la Unión. Detrás del mercado de Santa Lucía. Tenéis tres tiendas seguidas.

4. Cregasa: Dos de las tiendas contiguas son de los mismos dueños. Una de tejidos de fiesta (¡menuda pintaza que tiene!) y otra más  pret-à- porter. Se puede encontrar tejidos de temporada, o sea, de moda. Demasiado especializado para mi gusto. Cara. 
Me gusta
A veces encuentras retales que están muy bien de calidad y precio. Aunque el precio, nunca es para volverse loca. 
Uno de los chicos.
No me gusta
Otro de los chicos. 
El precio.
Demasiado pequeño como para mirar con tranquilidad, siempre te están observando.

5. Telas Nanos: Trabajan con las telas de Nanos, igual que en el outlet, pero al contrario que en aquél, aquí no se suelen encontrar chollazos. La tienda es muy pequeña y la chica tiene demasiadas ganas de vender lo que ella quiere. Los precios raramente bajan de 14€.


Yo suelo comprar en Ikea, sobre todo en lo que a telas infantiles de algodón se refiere. También le tengo muchas ganas a La Pantigana shop.


En lo que a mercería se refiere, me suelo mover por el centro. Y a veces también pico en El Corte Inglés porque allí encuentro cosas que no encuentro (o no sé que tienen) en otros sitios.

Elvira: de toda la vida en la Coruña profunda, conocida como "las locas". Tienen un imperio en torno a la zona de San Nicolás. Son comercios muy antiguos, pero con mucha variedad, no necesariamente obsoleta y bien de precio.

La Crisálida: En San Andrés. Un comercio regentado por un matrimonio muuuuy mayor que no debió oír hablar de la jubilación. Tienen artículos sorprendentemente modernos. Os recomodiendo que vayáis, pero con tiempo. Podéis estar 40 minutos para que os encuentren (mientras discuten entre ellos) una cremallera del 12 la mañana de la cabalgata de reyes.

Cándida: En San Andrés 113. Id allí si necesitáis botones, tienen el muestrario por fuera de las cajas y es para alucinar.¡Lástima de máquina sin ojales!

Hasta aquí mi selección. Si queréis conocer más tiendas en Coruña mi compi An de  Agulla e fío seguro que os da un montón de ideas más.
¿Más?
Tes pes al miayo y Glops dos expertérrimas...nos cuentan por dónde consiguen ellas sus telas.
Trapeando y Mi rincón de Mariposas algunas ideas Baleares.
La Pantigana y Ple de felicitat en los alrededores de Barcelona
Mi Mara-Mundo ¿dónde comprará las telas para esas combinaciones tan geniales Pues...parece ser que en Avilés y Alemania...a ver, a ver..
Al igual que siempre hay una mano
¡¿Y naii? que es tan internacional! qué curiosidad tengo. 
Pero para internacional y interprovincial Cosiendo a ratos qué movilidad!

miércoles, 29 de agosto de 2012

Femenino plural, primera persona

"De la mujer puede decirse que es un hombre inferior."
Aristóteles S. IV a. C

Tocando fondo...es la sensación que muchas mujeres tienen durante el puerperio. Cuando hablo de puerperio hablo de lo que Laura Gutman propone como puerperio, el extenso...o sea el que dura dos años y no la cuarentena a la que nos constriñe la medicina popular. Dos años en los que te tienes que ocupar de -al menos- dos personas que ya no están una dentro de la otra. Dos personas que están separadas a nivel físico, pero no emocional. 
 A veces tienes suerte y en esos dos años puedes aprovechar para lo que algunas amigas llaman bucear en sí mismas. Otras con mucha menos fortuna, y peor orientación, dan en lo que a la sociedad le encanta etiquetar como "depresión post-parto" Hay un millón de publicaciones al respecto y no necesariamente se ponen de acuerdo...la intensidad, la duración, cuándo y cómo puede sobrevenir. Los primeros días de desconcierto después del parto parece que todo el mundo te escudriña. La labilidad emocional tiene que estar en su justo punto. Si te emocionas demasiado: plof depresión. Si te emocionas poco: abuf una madre insensible, que no quiere a su hijo, está desbordada...ergo: depresión. 
 En mis vacaciones descubrí la obra de Casilda Rodrígañez y Ana Cachafeiro: La represión del deseo materno. 1996 (la podéis descargar gratis aquí) Aunque la recomiendo mucho también os digo que tengáis cuidado de cuándo las leéis. Si estáis en un paraíso hippie menorquí y acaban de anunciar una mega subida del IVA es posible -muy posible- que os entren ganas de quedaros tangenciales al sistema y se os junten las ideas subversivas a la Depre-postvacacional.
Es ahora, cuando ya eres madre, y tienes un bebé pequeño un momento ideal para abordar a estas autoras. Le dan voz y revolución a todo aquello que la mayoría de las mujeres sentimos, pero que, por acomodación al sistema decidimos -no todas, claro- descartar. Es el deseo cegador hacia tu bebé y la manera que tiene la naturaleza de proteger el vínculo y por ende, la especie. Un amor que no sale del corazón, sino del útero y cuyas pulsiones reprimidas acaban generando toda una suerte de conflictos psicosociales que nos atrapan.
Puede que  Casilda y Cachafeiro lleguen a resultar misántropas, 
su enquina con la ley patriarcal hace confundir el odio al sistema con el odio a los hombres...en realidad yo prefiero quedarme con todo lo contrario: con la puesta en valor de lo femenino, de lo femenino real, no de lo femenino estereotipado.
Y qué es lo femenino real...¿qué entiendo yo por feminismo? Aceptar nuestra propia naturaleza sin tener que acallarla para mimetizarnos con lo imperante, lo rentable...lo...¿sigo?
En este sentido me parece básico aceptar -incluso implementar- nuestra principal característica: somos cíclicas. Esto en una sociedad que necesita de la constancia productiva...voy a decirlo sin tapujos: es un coñazo. Todos los tópicos risibles femeninos son un coñazo. Y nosotras misma acabamos siendo los peores verdugos de ese juicio. Algo que obviamente se nos viene en contra ¿cómo?: en forma de depresiones y complejos y de acabar asumiendo con nuestras iguales una lucha competitiva.
¿Forma parte de nuestra naturaleza  esa rivalidad en las relaciones femeninas? Quiero pensar que no, que en todo caso responde a una batalla de carencias personales independientes de género.
¿Es culpa de los hombres? Diría que no y puntualizo. Hoy en día las mujeres de mi edad tienen como compañeros hombres que han sido educados en un entorno de libertad social, un entorno cada vez más próspero y estable...sí, en general son hombres que acompañan. Pero ¿y en los hombres de las generaciones anteriores? La verdad es que si echamos la vista atrás vemos mucha toxicidad provocada por las figuras masculinas y su mala resolución afectiva (con sus ¿madres, padres? ausencia de éstos por muertes prematuras, hijos de soltera, hijos de la emigración, la guerra o la posguerra) que se traduce en una perpetuidad de "hombres que no aman a las mujeres" y que al final acaban inyectándole a ellas un descontento con sus vidas terrible que se traspasa a modo de herencia patriarcal.
Sobre este herencia depredadora -que a veces incluso nos infligimos nosotras mismas- os recomiendo la lectura del Cuento de Barba Azul analizado por Clarissa Pinkola , aviso es largo e intenso.
El Camino Rubí es mi última recomendación de hoy. Un blog hecho con mucho gusto que gira en torno al ciclo fértil femenino, sobre cómo conocerlo y cómo aprovecharlo. Recomienda lecturas muy interesante, entre ellas la suscripción gratuita a su boletín mensual.
Pistas y más pistas, quizás un poco místicas para la navegación submarina del femenino profundo.
"Sin la mujer, 
al comienzo de nuestra vida 
nos hallaríamos desvalidos; 
a la mitad de ella, sin placer, 
y al final, sin consuelo."
Víctor de  Jouy  S.XIX

lunes, 20 de agosto de 2012

Para meu pai con amor: faltriqueira para un gaiteiro

Hace tiempo que mi padre me pidió que le hiciese un bolsito para poder llevar con el traje de gaiteiro y poder guardar allí cositas básicas. Cuándo Inma de Para mi peque con amor lanzó este Cose Conmigo justo coincidiendo con la fecha de su cumpleaños en seguida me acordé de su petición. Quién dice faltriqueira...dice riñonera. Esta mañana mi chiquitina y yo nos acercamos a su trabajo, que nos queda cerquita de casa y de los columpios. Le dejamos allí muchos besos y un regalo.



A la salida del trabajo, después de mucho jugar en el parque, nos fuimos los tres dando un paseo y la ciudad me sirvió de escenario fotográfico...



No, no, nadie nos miró muy raro 
por andar colgando prendas en sus ventanas... los coruñeses, si hace sol, tienen una faz muy amable. 
 He seguido el primer tutorial de Inma, puesto que quería algo muy simple. Para la tela elegí una micropana con mucha elasticidad en un sentido y poca en el otro, así se acopla bien, pero no se deforma tanto con el tiempo. Son tonos muy neutros, para que no destaque demasiado, pero a la vez quería algo especial que quedase bien con su traje de gala. Para la cintura usé el interior de la misma tela ya que me gustaba mucho el juego que daba.... ¿qué opináis?

Gracias a Inma por su tutorial para la riñonera.
Y gracias a la Pantigana por explicarme la mejor manera de colocar un vivo y por animarme a intentar hacerlo con mi máquina de mi abuela que ya pensé que no podría, pero pude y estoy muy contenta con el resultado.

martes, 19 de junio de 2012

Érase una vez, en un nido ártabro un vestido lencero que se convirtió en playero

Ya está terminado nuestro vestido lencero-playero-lunero.


He de decir que no pareció tan fácil como pensé en un principio. Siempre le temo a la parte de modificar el patrón y sin embargo esta vez, con la indicaciones de Érase me resultó bastante sencillo...
 Dibujé la forma del patrón de un lado y luego le di la vuelta, lo dupliqué para tener el cuerpo completo y así poder sacar mejor la medida horizontal. Una medida, que como explica Érase es la de hombro de nuestras peques. 


Con el mismo sistema modifiqué las cenefas. Cortando y pegando el patrón por la mitad.


A las sisas, que les tengo bastante respeto, ya no tuve que meterles nada puesto que en realidad la diferencia con el resto del patrón era menor de lo que pensé....y ¿cómo puede ser si son casi dos tallas más? pues gracias a un fallo de impresión que me hizo temer engendro, pero por suerte no llegó a tal....


La parte trasera es la que más me ha hecho sufrir. Con la botonera la tuve que repetir. Finalmente opté por pasarle la remalladora a uno de los laterales, el que abraza hacia la parte interior del vestido. Para hacer el ojal, acudí a este fototutorial que naii tuvo la amabilidad de compartir. 






Lo bueno de los vestiditos ligeros es que si no ha quedado muy profesional siempre los puedes convertir en una prenda playera y así ser la niña más mona de todo el arenal....










Además con este tiempo que no acompaña y el tejido tan fino y vaporoso que he elegido, dificilmente lo podremos usar para mucho más.


Lo genial es que a mi princesa lunera le encanta su nuevo vestidito azul ♥


Y me lo he pasado muy bien haciéndolo, tengo ganas de subsanar mis errores con un top para mamá, le preguntaré a Vero de Feito de Lúa, su proyecto ha quedado muy bien!


Gracias infinitas a las anfitrionas y a Érase por  aclararme las dudas en su blog
en su facebook y hasta por whatsapp!




sábado, 16 de junio de 2012

Parabéns Trapeando

Me tomo un descanso obligado del CCM para felicitar a Trapeando y su cumpleblog. Para celebrar el evento organiza un sorteo.
¿Y qué sortea? Pues a libre elección del participante, que debe elegir su preferido...


Cuantos más clicks hago  más difícil me resulta decir qué es lo que más gusta. Apunto en este post-it: 

Queridos Reyes Magos: Estoy segura de que para las próximas navidades os resultará demasiado fatigoso traer tanto juguete de China. Bien es cierto que los camellos no van a diesel, que yo de pequeña les dejaba cubos de agua, y de agua en Galicia vamos sobrados. Pero todos sabemos que sí usáis diferentes modos de transporte y yo os recomiendo que tengáis de mano un barco para acercaros por el taller de Linibau. Pienso en nuestras pequeñas primitas y su carita de ilusión al ver las preciosas muñequitas personalizadas... ¡ténganlo en cuenta sus graciosas majestades!

Como mi impaciencia no da para más creo que voy a intentar sacar adelante una  bag-doll con su diseño versión playa para estrenar este verano -si es que quiere venir el verano-
Mientras hago y no hago, espero y no espero... cruzo los dedos para que salga mi elección....


Veo, veo: una muñeca y un cojín. ¡Tierno! ¡verdad! ¡Pues apuntaos! y si no lo hacéis, cruzad los dedos por mí.
Eso sí, toooodas a soplar una velita y .....

1Felicidades Linibau1


domingo, 10 de junio de 2012

Coserei con case un cento de mamás

Como adiantei o outro día está a punto de escomenzar unha nova ciber-cita-costuril. Será esta mesma noite, a partir das 12...teremos a primeira entrada, con sorpresa prulilingüe incluida.
A organizan Érase una vez e Mamás que miman. Trátase de un vestidiño lencero, moi fresquiño e versátil.



Velaquí a miña escolma de teas...non sei se irán as dúas o unha soa...preguntareillo ó propio vestidiño, a nena, ao pai, as compis costureiras...se alguén quere opinar....


Vaime tocar adaptar o patrón bastante, así que...uf! paciencia!

lunes, 4 de junio de 2012

Abraham y el sacrificio de los hijos..

Las escrituras sagradas son libros muy interesantes en los que podemos aprender mucho sobre la historia de una civilización. Para su desgracia tienen un especial atractivo entre quienes tienen ganas de mandar y sus sistemas cohercitivos. Hacen y deshacen y deciden qué es palabra de Dios y qué invención humana en aras de establecer un moral común mal entendida y deficientemente elaborada.
En 1401 se convoca en Florencia
 el concurso para las segundas puertas del  baptisterio.
Ghiberthi gana con este relieve del  pseudo-sacrificio de
Isaac, que deja el renacimiento ingaugurado.
Como cualquier sociedad en crisis que se precie estamos en un momento en el que nos podemos permitir creer lo que nos dé la gana (además de que posiblemente tengamos un puñado de estudios que avalen nuestra teoría, sea cual sea) Gran parte de la gente que me rodea es razonablemente agnóstica. Sin embargo es curioso observar cómo incluso en los ateos practicantes cala el mensaje.
Abraham era un hombre, bueno, no un simple hombre....era un santo-profeta. Uno de esos llamados padres de la iglesia. Según la tradición el primer predicador que tuvo a bien abandonar el panteísmo mesopotámico y decantarse por un monoteísmo informado, con mudanza incluida. No es que el tío fuese muy moderno es que era amigo personal de Dios, y lo que éste le decía iba a misa. Tal era así que cuando Dios le pidió que sacrificara a su hijo favorito: Isaac, Abraham corrió -a regañadientes, pero corrió- raudo y veloz al monte Sinai a cumplir el mandato. 
Del tipo de padre que era Abraham nos podemos hacer una idea si tenemos en cuenta que tenía hijos preferidos e hijos -de criada- menos preferidos. Aunque como padre era un poco cretino, como obediente era un gran obediente. Un buen proto-cristiano, vaya.
En nuestra cultura, nos guste o no la obediencia sigue siendo un valor que está ahí, siempre latente. Actuar con arreglo a las normas está bien visto. Esto se multiplica cuando te conviertes en padre. Entonces quieres asumir de una vez por todas tu rol de responsabilidad y estás dispuesto a ir hacia el camino correcto.
En la piscina a la que llevo a mi bebé he visto muchas veces una actitud en los padres de "disposición a donar en sacrificio" a sus retoños, que me asombra. Los bebés no tendrían porqué ver en el agua un medio hostil (si no más bien todo lo contrario) pero claro, la piscina...uf! en la piscina no hay mucha luz, hay eco, vamos todos con gorro y hay muchos desconocidos...y esto ¡asusta! Por suerte la piscina a la que llevo a mi hija está especializada y dirigida a bebés. Las educadoras, muy sensibilizadas, enseguida te indican que lo primero es calmar y mimar al peque, al fin y al cabo estamos allí para pasarlo bien. No obstante en mis años en los que trabajé en el sector me he topado con muchos educadores que ven en los padres a unos pesados que estorban y perjudican el aprendizaje y éstos se ven obligados a obedecer de mejor o peor gana y mandar a sus hijos a situaciones desagradables para ambos. Es una obligación moral autoimpuesta, obviamente, porque nadie nos impide coger las chanclas y marcharnos a aguas pacíficas. Pongo el ejemplo de la piscina porque lo conozco de cerca, pero es algo que veo y oigo cotidianamente en cualquier ámbito: en el pediatra, en el cole, "porque leí que era mejor dejarlo llorar", o simplemente con el amiguito del parque (que preferimos la rabieta del nuestro a quedar mal con los padres del otro)
¿Acaso es tan terrible defender a nuestros hijos? Si son nuestra prioridad -pero no nuestra propiedad ¿por qué estamos dispuestos a sacrificarlos? Pero a ver...si hasta Dios le dijo Abraham: "Looooooco pero ¡no te cargues al chaval! que era una broma"

domingo, 3 de junio de 2012

Los "cose-con" que hay encima de mi mesa

Ya he hablado con anterioridad de estos eventos on-line. ¡Cuidado, son adictivos! Adictivos para quién los sigue y para quién los organiza, porque con el trabajo que vemos que dan ¡siguen organizándolos!
Aquí esta mamá, y antes persona que veía tantas carreras interesantes que estudiar, peca de apuntarse a un bombardeo, luego me topo con la realidad de que me cuesta poder con todo...pero este es otro tema.
Lo genial de estos eventos es que sus autoras, también geniales, tienen a bien dejar toda la información en sus blogs, para la posteridad y los postergadores; los que no nos enteramos a tiempo o los que no nos da para seguirles el ritmo.
Cómo además de interesantes en sí mismos, me encantan los banners que sacan, os dejo aquí todos los que estoy sacando adelante.

Este vestido de La inglesita, para niñas. Precioso el vestido y con unas explicaciones muy aclaradoras.


Esta chaqueta para mamá de la Pantigana. Un gran proyecto y un gran currazo. Es lo que tengo más avanzado y el que me ha hecho hacerme con una remalladora (regalo del día de la madre) y hasta plantearme cambiar mi máquina adorada herencia de mi abuela.

Y se acerca otro...Èrase una vez está calentado motores para arrancar la siguiente ciber-cita costuril.

------------------------

Edito y a petición de Naii añado las fotos de cómo llevo estas 
labores

viernes, 1 de junio de 2012

Lo que yo sé sobre los hipopresivos

20 años trabajando abdominales tradicionales....
Arriba y abajo,
" Los pies tienen que estar apoyados, no hagas fuerza con el cuello", 
¡Vengaaa, uno más!
"Los abdominales son imprescindibles para compensar el trabajo de espalda".
 Aaaarribaaa, abajo...
¡Ah, mira han puesto una máquina para trabajar abdominales en el gimnasio! ¡en la teletienda! ¡en el Decathlon! 

Ahora, empezando la treintena, me entero que son un veneno para el suelo pélvico femenino. Por lo menos me enteré en el momento adecuado, antes de ser madre.
Cuándo estaba embarazada algo me decía que no aplastase a mi chiquitina. Hasta para salir de la cama rodaba sobre el costado y me levantaba  (en vez de incorporarme forzando abdominal a posición de semisentada en ángulo de 90º) 
No sé, tenía la sensación de empujaba a la niña ¿aprensión? vale, el feto está agarrado con ganas a las paredes del útero de su madre, sería biiieen raro que se decidiese a salir por hacer una tabla de abdominales. Pero mi intuición no estaba tan desencaminada. Además de esa impresión -tengo que reconocerlo- de que la agobiaba con mis costillas, pues está, además, la realidad: los abdominales hiperpresivos empujan y presionan (de ahí el palabro) los órganos de la cadena pélvica. Órganos que a las mujeres a lo largo de los años, y de los hijos, nos pasan factura. 
¿Os suena Teena Lady? Y el término prolapso...¿qué significa? que vejiga, ano o útero se han descolado, total o parcialmente, uno, los dos o los tres. Esto, unido a las lesiones propias del periné provocadas muchas veces por un parto mal gestionado. Así tenemos a mujeres que rozan los 40 con unas limitaciones que les amargan la vida.
Lo bueno del suelo pélvico es que es bastante agradecido a los cuidados. Así, que venga manos a la obra. Tenemos varios aliados:
    Los ejercicios de Kegel, supongo que os suenan...se trata de realizar contracciones en los tres esfínteres perineales. Primero se trabajan con contracciones rápidas y cuándo ya las dominamos se combinan con contracciones contenidas.
    La gimnasia hipopresiva está entrando con fuerza en los tratamientos de posparto. Su ideador lleva muchos años perfeccionando el método y presenta una serie de complejos ejercicios basados en la premisa de evitar ejercer presión hacia abajo. Esto se consigue haciendo una apnea* que eleva y trabaja la musculatura a la vez que forzamos el gesto de abrir las costillas.
¿En qué nos beneficia a nosotras? Pues en todo, en todo lo que se descontrola después del embarazo. Lo primero en el tono de la musculatura que se ha visto afectada, ayuda a cerrar la diástasis, favorece que la barriga vuelva a su sitio y por rebote mejora la salud de nuestras lumbares.
La parte menos cómoda de los hipopresivos es que su complejidad nos lleva obligatoriamente a aprenderlos en la consulta de un especialista que los supervise. 


¿Son necesarios? mmmm yo juraría que no, todo depende de las expectativas de cada mujer y depende de cómo se encuentre cada una. Porque hay partos traumáticos y embarazos muy exigentes que nos dejan hechas polvo, a corto o a largo plazo, y si hay una molestia me parece razonable intentar tratarla con un buen fisioterapeuta especializado. 
¿Son tratamientos caros? Pues depende, un programa individualizado en cabina puede superar los 300€, pero también hay clases grupales en centros privados y públicos muy económicos e incluso hay matronas que realizan sesiones de posparto cubiertas por la seguridad social. ¡Pregunta! A veces nos gastamos un montón de dinero en cachivaches prescindibles y después escatimamos con estas cosas...pues, hala...cuándo preguntan:  ¿Qué necesitas? - Que contribuyas a mi causa de por una mamá recuperada
Independientemente de si decidís probar con los hipopresivos o no, tened en cuenta la recomendación de evitar los abdominales tradicionales. 
Otra recomendación importante: No bascular la pelvis hacia delante ni durante el embarazo, ni después, cuándo tengáis a vuestros peques en el colo. Mi fisioterapeuta, con la que realicé un programa pre-parto y quién me ayudó infinitamente con todos los problemas del puerperio (incluida la lactancia) me decía siempre: "Activa transverso cuando tengas a la niña en el colo" eso qué significa, pues lo que de toda la vida se dice: "mete barriga"  así ayudas a tus lumbares,a tus abdominales y al mismísimo suelo pélvico...santísima trinidad de las buenas mamás.
Lo que yo sé sobre los hipopresivos lo he aprendido sobre todo de Vanessa Platas buena fisio y mejor persona que podéis encontrar en la clínica Fisiocentro de Coruña (981224249).  Otra profesional que tuvo la amabilidad de aclarar mis dudas (y ofrecerme la oportunidad de acudir a una de sus clases): Aida Soraluce, experta en este caso del área de ciencias del deporte y de la actividad física, educadora del espacio educativo Arkhè en dónde organiza ocasionalmente talleres de hipopresivos, además de trabajarlos en sus clases con las Lrecientes mamás. Espero poder apuntarme al próximo que realice porque lo cierto es que es una gozada trabajar y hablar con ella.

*El hecho de que los hipopresivos se trabajen en apnea hace que  estén 
contraindicados durante el embarazo.

domingo, 27 de mayo de 2012

Por que parir na casa?

Porque a miña casa é o meu territorio feliz.
Nela estou cómoda, sei cal é o meu recuncho de benestar.
Porque nun parto preciso concentración, intimidade e sosego.
Por telurismo.
Porque os irmáns tamén contan neste proceso.
Porque é agradable poder dilatar na bañeira, se che peta.
Porque o máis importante non son as dores de mamá e a monitorización.... o bebé é o protagonista e as mamás gústanos darlles a mellor benvida ao seu fogar.
Porque é moito máis económico.

-"É que...méteme medo quedar na casa"
- Ben, o medo está ben, é protector. A min danme máis medo os paternalismos e protocolos hospitalarios. Aínda así os hospitais están ben, logran salvar enfermidades de urxencia. O parto non é unha enfermidade, se me xorde unha urxencia durante o noso parto, podo ir ó hospital.
-"Pero un parto humano sempre conleva un risco".
- Pode, pero eu non estou falando de pecharme no baño, como fixo Juana de Castilla para parir a todo un señor emperador. Quero asistencia, asistencia dunha matrona que me inspire confianza, que nos coñezamos e coa que teña un punto común nas nosas aspiracións.


En Galicia temos a posibilidade de ter un parto domiciliario asistido. Agardo que esta posibilidad se vaia facendo cada vez máis presente. Sería taaan importante a involucración da administración pública ¿utopía? Neste enlace búscanse sinaturas para promovelo. (Queda un formulario na columna da dereita)
Sobre as ventaxas económicas fala hoxe a matrona Irene Garzón. Non se trata de obligar a  ninguén, a opción de parir nun hospital sempre está ahí, como acontence noutros países, pero, a lo menos, quen queira ficar na casa podería facelo e de paso axudar a adelgazar os custos da sanidade. Cuantiosos custos que moitas veces son absurdos tratándose dun parto eutópico (lede a Irene).
Tamén axudaría a desterrar ó medo que fai que o parto non termine de normalizarse. Un medo social, e tamén facultativo que acaba volcándose na sensación de moitas mulleres de que non serán quen de saber parir. Sobre os medos, dos malos, dos que inmovilizan (ou movilizan demáis neste caso) fala neste artigo Patricia López Izquierdo (IBCLC)
Dos meus medos dos bos, dos que advirten, váleme a experencia de Érase una vez una mamá, que se tivo que enfrentar por episodios á obstetricia reaccionaria do hospital Arquitecto Marside de Ferrol cando quixo presentar o seu plan de parto: Episodio 1, Episodio 2. Dende aquí enviarlle as grazas por loitar polos dereitos das nais galegas!
Tamén me vale a miña propia experiencia no materno infantil Teresa Herrera da Coruña. Como foi o meu parto? Bo, tería sido moito mellor se non me advertisen durante todo o embarazo que non sería quen de aturar a dor. Se non se me explicase nunha consulta de analsexia que o mellor é entrar pola porta pedindo a epidural, "digan o que digan as parteiras, que son moi xenerosas co sufimento alleo" Se a miña filla non decedise nacer un domingo e a comadroa non tivese que atender a polo menos tres parturientas á vez.... Co ben que estaba eu dilatando na miña bañeira morniña! Traslados, máis traslados intrahospitalarios en cadeira de rodas, intervencións non informadas nin consentidas...

...Por un parto na casa ♥


jueves, 24 de mayo de 2012

Paso a Paso

#si me quieres leer en español estoy más abajo#

Xa hai moito tempo! Neste tempo, neste niño, pasaron moitas cousas. A máis importante, sen dúbida, foi que o noso bebé comenzou a explotar a súa condición de bípedo. Unha capacidade que nos condiciona e nos caracteriza como especie.
Será precisamente por eso que o entorno social  tolea con esta leria. Tolea á nai sobre todo, e a nai que ten as cousas claras...nin digamos. Observei dúas patoloxías nas que pivotan a meirande parte dos avós (e por avós extendo a calquera que se entremeta sen petición, sen base científica e sen intención de escoitar razóns).

1. Os zapatos, que de todos é sabido que o home primeiro tivo zapatos e logo foi quen  de andar.
2. Isto é unha carreira, o primeiro que comence a andar, gaña.

Sobre os zapatos, se podo, falarei outro día. Sobre o segundo punto unhas cantas cuestións:
A bipedestación temperá* non ten ningunha ventaxa. Porén, da cuadrupedia os nosos cativos poden tirar moito proveito, tanto para o seu desenvolvemento fisiolóxico como motriz. Ó redor dos oito meses comenzan a querer desplazarse. Se nós lles ofrecemos a nosa man cabe a posibilidade de que rexeiten o gateo e boten uns meses cunha bipedestación deficiente e dependiente. O truco está en  non levalos pola man e deixar que eles mesmos exploren as súas capacidades de desplazamento, obviamente sempre vixilados de preto. Se non amosan moito interese polo gateo hai unha chea de actividades e xoguetes que o fomentan. Así por pronto ocórrese a máis intuitiva: mostrarlles un obxecto dende o outro lado da cama.

Se queremos estar seguros de que os pequenos comenzan a estar preparados para camiñar a mellor proba e comprobar se son capaces de estar de pé, eles soíños en equilibrio. A partir de que o equilibrio está establecido só hai que animalos a botar un pé adiante e non ó revés. É dicir:  primeiro teño que poder aguantarme de pé e despois andar, non primeiro forzarme a andar e despois o equilibrio xa virá. Dominado o equilibrio e a cuadrupedia os cativos teñen dúas ferramentas fundamentáis para paliar con éxito moitos porrazos na cabeza.

Para traballar o equilibrio neste niño xogamos moito cunha canción que ten varias utilidades amáis de divertir o noso bebé:


Teño un (libro) na cabeza que non cae, que non cae,
teño un (libro) na cabeza, se me movo alá vai.


Trátase de que lles amosemos como aguantamos nós un obexecto na cabeza, e que cando nos movemos, cae. Se non cae ó longo da canción, facémolo caer cun aceno evidente no remate. Estamos traballando, sobre todo o equilibrio, o esquema corporal e algo que lles encanta: descubrir a capacidade de modificar o seu entorno ( nesta etapa gústalles esparrexar todo e velo caer, non vos enfadedes moito!)

Sorte! Compañeiros pais, sorte neste importante paso e uns bons tapóns para os oídos. Non é boa idea apremiar os cativos. Que comencen a andar dous meses antes ou despois non significa que logren rematar a carreira curso por ano, garantízavolo unha rapaza que comenzou a andar con nove meses.
----------------
----------------

¡Cuánto tiempo! En este tiempo, en este nido, han pasado muchas cosas. La más importante, sin duda, ha sido que nuestro bebé ha comenzado a explotar su condición de bípedo. Una capacidad que nos condiciona como especie.
Será precisamente por eso que el entorno social se vuelve loco con este tema. También vuelve loca a la madre, y  a la madre que tiene las cosas claras, más aún. He observado dos patologías sobre las que pivotan la mayor parte de las opiniones no pedidas ni razonadas:

1. Los zapatos. De sobra sabemos que el hombre primero tuvo zapatos y luego pudo caminar.
2. Esto es una carrera, el primero que empiece a andar antes, gana.


Sobre los zapatos, si puedo, hablaré otro día. Sobre el segundo punto, unas cuantas aclaraciones:
La bipedestación temprana* no tiene ninguna ventaja. Sin embargo del gateo nuestros peques pueden sacar mucho provecho, tanto para su desarrollo fisiológico como motriz. Alrededor de los ocho meses empiezan a querer desplazarse. Si les ofrecemos la mano cabe la posibilidad de que rechacen el gateo y se tiren unos meses con una bipedestación deficiente y dependiente. El truco está en no llevarlos por la mano y dejar que ellos mismos exploren sus capacidades de desplazamiento, obviamente siempre hay que vigilar de cerca. Si no demuestran mucho interés por el gateo hay un montón de actividades y juguetes que lo fomenten. A bote pronto se me ocurre el socorrido e intiutivo ejercicio de ponerles un objeto del otro lado de la cama y llamarlos.


Si queremos estar seguros de que los peques empiezan a estar preparados para andar, la mejor prueba es comprobar si son capaces de mantenerse de pie solos y en equilibrio. A partir de que el equilibrio está establecido sólo hay que animarlos a echar un pie y luego otro (el típico juego de ir de una persona a otra). O sea, que primero hay que ser capaces de aguantarse de pie, y luego andar y no primero forzarme a mal-andar y después el equilibrio que venga sólo. Si dominan el equilibrio y el gateo tienen dos herramientas muy importantes para evitar más facilmente magnos porrazos en la cabeza.
Para trabajar el equilibrio en este nido jugamos mucho con una canción que tiene varias utilidades además de que a nuestro bebé le divierte:

Tengo un (libro) en la cabeza que no cae, que no cae,
tengo un (libro) en la cabeza si me muevo se cayó.

Se trata de enseñarles cómo aguantamos nosotros un objeto en la cabeza, y que cuando nos movemos se cae. Si no se cae a lo largo de la canción, lo hacemos caer al final con un gesto evidente. Estamos trabajando sobre todo equilibrio, esquema corporal y algo que les encanta: descubrir que pueden modificar el entorno ( en esta etapa les encanta tirar las cosas y verlas caer ¡no os enfadéis mucho!
¡Suerte! en este paso importante, y que no os rompan mucho la cabeza. Que vuestros peques empiecen a andar dos meses antes o después no significa que logren teminar antes la carrera, os lo garantiza una que empezó a andar a los nueve meses.

* Antes de 12 meses

jueves, 5 de enero de 2012

Dende Galicia: Música para pequenos...e non tanto!

Entre a choiva de agasallos que lles caerán aos nosos cativos haberá, agardo, tamén música. Alternativas aos "Cantajuegos" -que neste niño aínda non entraron- hai moitas. Algunhas das que coñezo quérovolas traer, a ver se vos serve de idea...

Na punta do pé é o traballo que Pesdelán (o primeiro como grupo) presentou na derreira primavera. A edición, moi coidada vai a cargo de Kalandraka, editorial ben coñecida por estos lares polo seu compromiso co idioma e o seu bo gusto para o traballo cos pequenos. Porén nesta ocasión a etiqueta "infantil" resulta un pouco "incómoda". Trátase dunha compilación de pezas bailables extraídas do repertorio tradicional. Para cada unha delas ofrecése a explicación de un baile, así que en realidade o abano de idade do público potencial é moi amplio e non precisamente expecificado no espectro dos máis pequenos como se pretende. Como moito poderíamos deixalo en que é unha boa opción para traballar sesións de baile con nenos máis maiores. A escolma musical non a vexo axeitada para os máis cativos. Para traballar con adultos pode resultar unha ferramenta moi útil. Ademáis inclúese un DVD no que varias parellas de bailadores amosan cada baile nas instalacións da cidade da cultura. Cunha narración monótona e con algúns fallos técnicos preténdese guiar nos pasos a un hipotético docente.
O prezo rondan os 25€ e como adoita acontecer este tipo de publicacións o material adxunto resulta case tan interesante como a música en sí. No libro que acolle o CD+DVD atopamos as letras das cancións, os pasos de baile e os datos de recollida de cada canción.



Tic Tac de Pablo Díaz xa é un clásico nas fonotecas galegas. A primeira edición data de Novembro de 2009 e durante estes dous anos xa tivemos varias ocasións de ver o seu espectáculo en directo. Pablo ven do eido da música tradicional, é fundador do grupo Ruote e ten dous cativos que teñen a sorte de ter un pai artista que inventa cancións para eles. Ó contrario do que acontece no caso anterior este si é un disco exclusivo para cativos. Anque nunha primeira escoita poida non apetecer demasiado recoméndovos que lle dedes unha oportunidade atendendo á letra....é xenial!  
O prezo: 20€ o libro-CD. Coas letras e ilustracións de Marc Taeger. Tamén de Kalandraka.



Arrolos de Salitre...o irmán de Pablo, Xabier Díaz, cantante do magno grupo Berrogüeto lidera as voces destas cantigas de berce. Unha chea de propostas para arrolar ós nosos bebés guapos nas noites máis difíciles. Podédelo atopar en varias edicións, dende a máis sinxela ate outras especiales con agasallos pequerrechos.




A Nena e o Grilo. Ó longo de trece cancións varios artistas do panorama musical galego achegan as súas propostas coordinados por Magín Blanco. Moita calidade e variedade que saberán apreciar tanto os pais como os fillos. O espectáculo tamén se paseou por toda Galicia durante os dous anos de vida que ten. Dúas eleccións persoais: o Cri Cri, na que cantan os nenos en distintos idiomas e, dende dentro, desas cancións que che fan chorar no embarazo a Nena Menciñeira na voz, suave, doce...que rica sabe a voz de Guadi Galego! As ilustracións van a cargo de Iván Prieto, non é o típico libreto de letras...xogade con el!



En 13 Lúas a AGAGA, como xa fixera co célebre PeloGato24 pon a cantar aos nenos. As trece lúas anuais teñén candasúa cantiga estacional e aínda que non gozara do éxito do seu predecesor ou dos Meniños Cantores estas estreliñas ben merecen unha ollada telescópica.


Se cruzades "a raia" non deixedes de buscar esta perla dourada: Cançoes de Embalar, disco de Nuno Rodrígues con colaboracións das voces máis importantes da música lusa, artistas da talla de João Afonso, ou Rui Veloso....



E marcho...correndo a ver os Magos e levarlles esta entrada do meu blog, para ver se lles pode dar algunha idea.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...