jueves, 22 de diciembre de 2011

Bo Nadal!

O sorteo do gordo deixa inauguradas as festas do Nadal


Aquí podedes ver os números premiados 

Deixo un botón no que podedes comprobar se salistedes agraciados. Está na esquina superior dereita...

Feliz Navidad a todos

viernes, 16 de diciembre de 2011

La fiesta Enor a la arquitectura: Una crónica y una obra


Hace un mes que se celebró la gala de los premios Enor de arquitectura. En su momento hablamos de una de las obras seleccionadas: A Casa da Maxia de Ourense. Las crónicas del evento ya están escritas, algunas incluso olvidadas. En este nido teníamos que contar la nuestra....
Hace dos años, en la última convocatoria, la número cuatro y a 16 de noviembre de 2009, había una entrada aceptable y recuerdo que constantemente se repetía en el escenario que con lo mal que estaba la profesión ojalá se pudiese seguir celebrando esa fiesta de la arquitectura. A 14 de noviembre de 2011 el teatro García Barbón de Vigo colgaba el cartel de "completo".  Los ratos de descanso, necesario dado el ritmo vertiginoso de la presentación de obras, estuvieron amenizados por el contrabajo de Diego Zecharies.




La sala contaba con la presencia sigilosa del último galardonado con el premio Pritzker. Ese sigilo se rompió cuando una gran ovación acompañó a Eduardo Souto de Moura a recoger su carámbano-homenaje.
Durante la recpeción final la organización de Enor puso a disposición del público el catálogo de la quinta edición de sus premios. Como en ocasiones anteriores éste fue realizado por el grupo Desescribir.
Cada uno de los nombres que aparecen en el catálogo disfrutaron esa noche de laaaargas horas de buena música, sano colegueo y mucha magia en la velada que la empresa gallega de ascensores organizó para ellos. Estoy segura que a más de uno se le olvidó el agobio que estamos viviendo (y del cuál me gustaría no tener que hablar más)
Esta entrada bien merece una obra de arquitectura así que os traigo mi propia elección de entre los ganadores: El edificio de laboratorios y almacenes químicos de la Universidad de Alcalá de Henares que llevó el carámbano de P.A.E Madrid.

foto tomada del catálogo*


Su autor: El arquitecto Héctor  Fz Elorza. La ubicación: privilegiada, en esa pequeña ciudad patrimonio de la Unesco. La universidad de Alcalá es coqueta porque sabe que puede serlo...todo un reto pues sacar adelante un edificio incómodo y salir airoso.
Elorza lo consigue a base de sano y sincero disimilo. Coquetería contundente.

foto tomada del catálogo*

Se propone un bunker opaco de fachada y con aperturas cenitales que le permiten respirar e iluminarse.
Los grandes portones que la flanquean se convierten en una paradoja de la escala.De la escala del propio edificio y su metáfora y de la escala de sus vecinos.





foto tomada del catálogo*

En el interior...la misma sencillez sincera y efectiva...

foto tomada del catálogo*

¿o acaso se percibe la gestión de residuos?...¡pues eso! 


*El catálogo lo podéis encontrar íntegro aquí

miércoles, 30 de noviembre de 2011

As flores que me reciben: Outono

Hoxe é o último día de Novembro. Foi un Novembro extrañamente caluroso. Malia todo os galegos, como bos castañeiros, cumplimos co noso calendario magosteiro.
Agora xa vai frío e neste niño recibimos os paxariños que chegan xeados da rúa cunha ofrenda de noces e castañas....

*creación propia

e máis tamén, por si fose preciso, con este obxecto extraño chegado das terras de mooooi ó norte....schssssssss.....


....creádelo ou non...é un escachanoces!!

domingo, 27 de noviembre de 2011

Feito pola miña nai: Chupa Polar

Ya hace dos días que estrenamos la chaqueta del último Cose Conmigo organizado por MRdM


Me dio un poco la paliza acortar el patrón. Les tengo mucho respeto a los patrones camiseros. De hecho el domingo de la semana pasada, el último día del CCM, pensé en tirar la toalla. Finalmente pasé tijera y aquí estamos una semana después...abrigaditas. Nos está resultando muy útil ahora que empieza a hacer frío y el único abrigo que teníamos es poco apto tirarse por el parque. 


El adorno lo hice a partir de la forma de un chupete que a mí me gusta y la peque no usa, así que corté tetina y dibujé perfil. Le añadí  un pico y un ojo. Cosí todo con hilo contrastado (lo rosa con malva y viceversa)

¿Qué decís? ¿Os animáis?

Cose Con Nosotras


jueves, 24 de noviembre de 2011

Feito pola miña nai: bandolera


Estos días una compañera del grupo de costura compartió con nosotras la noticia de que su mejor amiga va a estrenar maternidad. ¿Qué le puedo hacer? ¡Qué pregunta tan...mmm entrañable!
Una bandolera, la opción que más me ha gustado. Yo reestrené mi máquina con una. En esta casa nos ponemos mucho a nuestro bebé, así que estamos muy equipados en lo que a porteo se refiere. A Papá le encanta el pouch que le regaló su amiga Camelia de cangurinos. Es muy útil para ellos porque no tienen ni que quitárselo cuando el peque baja del portabebés, y suelen tener buen hombro para soportar el peso asimétrico. 
La bandolera...suena más femenina...la asociamos a la imagen tradicional de mami porteadora y es muy útil para dar teta, además la puedes llevar en cualquier bolso porque abulta poco.
Como hacía poco que me habían regalado una manduca cuando decidí que quería una bandolera no me apetecía meterme en otro gasto (40 € me contó una amiga que le había costado la suya). El par de anillas cuesta menos de 6€ y la tela, pues depende, la que yo compré salió sobre 4 € y daba para dos bandoleras, así que echad cuentas...
Busqué por la web y encontré el tutorial del blog de Twins outside. Explicado con todo lujo de detalles. Por encima tuve la suerte de que Dawn de Mi rincón de mariposas se animó a hacer tres entradas monográficas, la última con tutorial incluido. Lo genial de Dawn es que tiene la capacidad de hacer fácil lo difícil y así ¡cualquier no se anima!


Las diferencias entre ambos métodos son mínimas. Cada una utiliza un tipo de tela distinto. Sábana vs fular tejido. Para mi gusto la sábana es más fresquita y el fular tiene un punto algo más adaptable, sobre todo cuando lleva un tiempo de trote. En cuanto a los utensilios en Twins outside se usa una remalladora, como yo, queridos reyes magos, no tengo remalladora pues hice dobladillos en todos los laterales. ¿Qué más utensilios? ¡ah! sí...simplificando: para hacer la bandolera sólo hay que meter el extremo vertical de la tela por la anilla y luego cerrar la tela, cosiendo. Yo os recomiendo que para sujetar la tela uséis alfileres y para marcar tracéis una línea.
Para mí lo más difícil de la manufactura de esta prenda fue conseguir que no hiciese pliegues la tela al mismo tiempo que cuidas de que los bordes coincidan, tal como las expertas sugieren. Para ello tuve que ir parando, levantando el prensatelas, estirando bien la tela, abajo prensatelas y así hasta acabar.

Para decorarla escribí una poesía del Yerma de Lorca con un rotulador permanente para tela. Compré varios y el que más me gustó fue uno que encontré en una tienda de pinturas. Tiene punta de pincel y según la presión que se haga escribe más fino o más grueso.



¡Ahhh, los versos!...

¿De dónde vienes, amor, mi niño?
«De la cresta del duro frío.»
(Enhebra la aguja)
¿Qué necesitas, amor, mi niño?
«La tibia tela de tu vestido.»
¡Que se agiten las ramas al sol
y salten las fuentes alrededor!
(Como si hablara con un niño.)
En el patio ladra el perro,
en los árboles canta el viento.
Los bueyes mugen al boyero
y la luna me riza los cabellos.
¿Qué pides, niño, desde tan lejos?
(Pausa)
«Los blancos montes que hay en tu pecho.»
¡Que se agiten las ramas al sol
y salten las fuentes alrededor!
(Cosiendo)
Te diré, niño mío, que sí.
Tronchada y rota soy para ti.
¡Cómo me duele esta cintura
donde tendrás primera cuna!
¿Cuándo, mi niño, vas a venir?
(Pausa)
«Cuando tu carne huela a jazmín.
¡Que se agiten las ramas al sol
y salten las fuentes alrededor!

lunes, 21 de noviembre de 2011

Feito pola miña nai: Saquito, parte de arriba

Ya hace unas semanas que estrenamos la parte de arriba del saquito del "Cose con Nosotras"




Fue tan divertido como esperaba y más sencillo de lo que temí.
Nos está resultando muy cómoda porque despierta le sirve de abrigo doméstico y como la tela es bastante tiesa la remangamos para gatear a gusto.
La parte de abajo todavía no la tengo decidida. Mi perrenchus no aguanta nada bien que le limiten el movimiento, ni siquiera durmiendo asi que me apetecía hacer tipo pantalón como  en el blog de Para mi peque con Amor.
Por suerte he encontrado un patrón en la red, del blog de la inglesita...


En ello estoy, además de en otros proyectos, que a ver si doy contado.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

A morte dos espazos

   Onte atrevinme a pasar pola casa "onde nacín" hai anos que souben que estaba condeada a desaparecer...que a venderan, a nosa -que non era nosa- e as colindantes. Todas casas de un só propietario-arrendatario, un piso por andar, poucos andares por edificio e sen demasiadas comodidades. A principios dos 80 moitos rapaces da miña idade vivíamos neste tipo de casas cuns pais moi novos que estreando a veintena lanzáronse con confianza á piscina sen comprobar se había auga. E si, había auga, tanta, que non se vía o fondo....prosperaron, e moito.
  Ningún dos meus veciños cumpliu alí os quince. Eran riquiños os meus veciños: Iván, Mónica, Xavier, Belén, Miguel...xunto a eles gastei a infancia e compartín cada intre da miña cotidaneidade. Todos e cada un acabamos marchando de aquel barrio entrañable. Era unha rúa perpendicular á que leva á Torre de Hércules. Nunha canteira alonxábanse os nosos niños. O mar estaba perto. A praia de Adormideiras era testigo diario dos veráns. Primeiro praia e logo ao Campo das Merendiñas, pasando por un túnel de árbores e un pequeno aserradoiro no que  preparaban as chalanas. Espazos destruidos.
  A casa onde naceu miña nai segue en pé, a casa onde naceu meu pai tamén segue en pé. Eu tiven a mala sorte de ir parar a unha zona golosa para un desenvolvemento urbanístico mal entendido. Onte pasei por esa rúa perpendicular á da Torre de Hércules. Iba coa miña irmá e coa miña filla. A miña irmá non comprendeu a miña reacción cando me vin rodeada de cemento mal usado. Dó, o dó de alguén que sabe que algo que quixo xa non existe máis que na súa memoria. Para ela non foi ningunha catástrofe: "¡Pasas dos trinta!, pretendías que non mudasen nunca as cousas?" Que pretensións tan extrañas teño. Gústanme as cousas que permanecen, así me configura o meu sistema endocrino, pero vese que hai xente que opina que non pasa nada por romper e seguir para adiante -e debe ser a maioría- O problema non é mudar, senón facelo mal.

Foto do proceso cun debuxo en cartel da promoción. Ca 2009

   Hai moitos lugares que forxan a súa identidade a base de tirar e volver a erguer. Tal é o caso da cidade de Berlín que presume de ser unha auténtica ave Fenix do urbanismo...madialeva...coa de desastres bélicos que sufriu!! Este non é o caso de Galicia, aquí estamos ben agochadiños pola nosa topografía, non tivemos grandes asedios que nos destruisen o patrimonio así que "témolo" que facer nós.
   Estes días escoito moito falar de promesas electoráis que insisten na importancia de "xerar emprego", a calquera precio, entendo eu. No eido da construcción habería que recurrir á liberalización do chan. Paréceme unha medida que aínda vai a afundir máis o barco. Esta crise é unha crise sistémica. Creo, moi ao meu pesar, que Europa está a perder o seu posto económico a nivel mundial. Aquí conseguimos o que non se logrou en ningunha outra parte do mundo: ter un nivel medio de vida alto. Costounos as nosas liortas e revolucións, exportamos ideas e agora vemos como as chamadas "economías emerxentes" están dispostas a vivir peor, e nun contexto de economía global eso é moi perigoso. ¿Por qué? algo moi sinxelo...de economía de primaria..
Tres sectores...
1. sector primario: Forte na economía galega. Sempre fomos un país de boas materias primas. Agora abandóase cada vez máis o rural, a economía de autoabastecemento coqueteou con convertirse en anécdota -ben é certo que non deixou de ser un coqueteo, os ovos da casa seguen a ser para nós insuperables- Pero a ver, no día a día das grandes vilas...como nos gusta o Mercadona, o club Carrefour ten grandes descontos...analizade! alí o producto de onde ven? como pode ser máis barato traer un peixe da outra beira do mundo que o que temos nas nosas rías? Comprar na praza de Lugo, estaredes conmigo, estase a convertir nun luxo.
2. sector secundario: Esto nunca foi o noso, industria pouca e por riba contaminante. As administracións non son quen de porlle trabas as empresas de fora e as propias...parece que a nadie lle doe esta terriña! "Mexan por nós e temos que decir que chove" Por si fora pouco as xoias da coroa da industria vernácula... sóavos R? están agora intervidas por capital alleo. Do textil mellor nin falamos, que era do pouco que ao medio ambiente lle saía rentable e...horror! deslocalización!...todos a Asia....
3. sector terciario: Parece que é do que queremos vivir todos...pero a ver...¡sector servicios!: non será pouca miga para tanto dente?? Está no turismo a nosa línea de flotación??
Europa en xeral, e Galicia en particular, segue a ter algo xenial: Historia, Arte e Cultura con maiúsculas. De esa que atrae, a que se escribiu e que se estuda. Aproveitémonos do eurocentrismo como escaparate...pero claro, temos que facelo ben e para eso teríamos que saber coidar o noso e non matar os espazos guiados por ese mal gusto que semella perseguirnos.
   Onte chorei, chorei diante da miña filla porque malia que ela coñeceu o seu primer fogar nun edificio de case cen anos, eu -como xa fixeran meus pais conmigo- non lle podo amosar con morriña a primeira casa que me acolleu . Chorei bágoas amargas para encher unha piscina de esas nas que os nosos pais flotaron, e non viron fondo, e que a nós.... din.....tanto nos vai costar saír del.

lunes, 14 de noviembre de 2011

A casa da Maxia

Hoy se fallan los premios Enor de arquitectura. Es la quinta edición, y como todas las anteriores el acto de entrega tendrá lugar en Vigo. Se ha convertido en un galardón de referencia para las creaciones hispano-lusas y si echamos un vistazo a la lista de finalistas vemos nombres y obras de vanguardia. 


En esta lista me llama la atención un edificio que suena a tipología: La "Casa da maxia" en Ourense. Se trata de la rehabilitación de un inmueble en la plaza da Ferreiría del casco viejo de la ciudad de As Burgas. La llevan a cabo Trespès arquitectos: un estudio de tres jóvenes gallegos menores de 40 (el único del elenco que cumple estos requesitos)... de la generación X, la generación de Metagénesix...de esa sobradamente preparada a la que le está costando hacerse un hueco.

El punto de partida de esta intervención es una galería, que ahora se reinterpreta desde el enfoque de la arquitectura bioclimática: Con un juego de opacidades y transparencias de las superficies acristaladas y las láminas de cedro en vertical  logran tamizar las severidades del calor orensano.


Su interior está, por supuesto lleno de magia, de ilusión. De la ilusión del que proyecta, del que promueve y esperemos que pronto del que lo visita.
Para él, para el espectador hay preparadas un montón de sorpresas. Para el mago que espera sorprender  hay, seguro, un montón de trucos escondidos a lo largo de su itinerario.


Como de ilusiones también se vive...el gran público espera que las administraciones salgan del atolladero económico en el que estamos metidos y puedan darle el último impulso para llenarla de vida...


...¡de magia!

domingo, 6 de noviembre de 2011

¿Qué comemos hoy?...vieiras, boletus y trufa

Un entrante...fácil rápido y rico...apto para invitados

La base es un puré de patatas. Casero se hace fácilmente en la thermomix, con leche y patatas (se pueden cortar la thermomix, unos segundos en velocidad media) que se cuecen en la propia leche. Para la cocción uso la mariposa con giro a la izquierda, temperatura varoma, velocidad cuchara y el tiempo dependerá del tipo y cantidad de patata -nunca he necesitado más de 15 minutos-.
 Añadimos sal, nuez moscada y pimienta negra recién molida. 
Y finalmente  añadimos un chorrito de aceite de oliva y mezclamos en giro de corte a velocidad media.
Si se compra en copos el que más me gusta es el de mercadona. También lo hago solo con leche y en vez de aceite uso mantequilla con sal.


Sobre esta base unas vieiras a la plancha, vuelta y vuelta. En la última vuelta se añaden los boletus troceados y finalmente la trufa rayada algo gruesa.


miércoles, 26 de octubre de 2011

sobre lactivismo

unha declaración




e  un vídeo sobre lactancia materna prolongada.


Non son ningunha experta, nin aspiro a selo...só unha mamífera consciente e feliz de poder disfrutar esta etapa da vida. A base de superar dificultades neste terreo aprendín onde acudir: 

    Nalgúns centros de saúde fan reunións de puerperio. No centro de saúde de San Xosé, Eugenia Laíño da moi bos (e sabios) consellos a Mamás recentes os mércores polas mañás. Tamén fan exercicios de solo pélvico. Preguntádelle a vosa matrona se no voso centro de saúde se fan cargo de este tipo de actividades ou se vos toca acudir ó San Xosé. No teléfono 981216227 -o do quinto andar no que están as aulas- daranvos máis información sobre as clases de puerperio. 

    No mesmo edificio da rúa Comandate Fontanes, no andar seis, atoparedes  un grupo de mamis veteranas, os venres pola  tarde. Chámanse Criando e o primeiro venres de mes ofrecen unha charla para embarazadas sobre lactancia materna.

  Para cando xa se está de cheo no medio da lactancia, esas primeiras semanas que non a todas nos parecen fáciles recoméndovos acudir ante cualquera dúbida a Alma lactancia materna.  Tédelas no centro cívico do Barrio dos Rosáis. Cambian de sala, así que preguntade na recepción. Poiden comprobar que a biblioteca do mesmo centro conta cun bo fondo de libros de crianza, asesorados en grande medida polas rapazas de Alma. 
As súas expertas teñen a preparación suficiente para valorar dende a postura que adoptamos ata pataloxías máis serias coma os frenillos sublinguais que agochados, ás veces complican algunha que outra lactancia. Se credes que estades sufrindo unha mastite tamén vos aconsello que lles consultedes porque saben donde se podería facer un lactocultivo, no caso de que fose necesario. 
  
  Se a cousa se pon fea contarvos que na nosa área sanitaria o equipo humano e técnico que mellor poden axudar está no hospital Abente e Lago, na unidade de mama. Ademáis de contar con un tremendo prestixo a nivel nacional é onde se fan as ecografías  mamarias.
   
  Alma tamén ten sede en Culleredo. No centro de saúde de Acea da Ma están o primeiro e terceiro martes de mes.

  En Cambre, tamén no centro de saúde, atopei unha de esas persoas entusiastas co seu traballo con ganas de axudar e ben informada: a enfermeira de pediatría do turno de tarde.

  Sobrevoando a rede, sempre está o socorrido recurso da sección de lactancia  do foro de Crianza Natural, alí soen contestar mulleres moi comprometidas que están a vangarda dos temas da teta. Ben é certo que a rede é un coadeiro e  pódese dar con consellos ben(queropensar)intencionados, pero mal informados... sede cautas e neste caso concreto o mellor truco e fixarse nas firmas.

Algunhas asociacións teñen o seu propio foro, como é o caso de Ceutí Lacta ou alba lactancia materna, de Barcelona

Na rede contamos con unha ferramenta importante: http://www.e-lactancia.org/ unha páxina elaborada polo Hospital de Denia. Aquí pódense consultar a compatibilidade de moitos productos e fármacos coa lactancia.

Non me podo esquecer do libro de Carlos González: "Un regalo para toda la vida" entendo que poida haber a quen lle  resulte demasiado dogmático. Cada un que aplique o sentido común e decida o que é mellor para o seu niño. O certo é que é unha guía muy útil, para min foi un auténtico vademecum.

 Oxalá poida ir editando esta entrada a base de atopar xente sobre a que falar.

lunes, 17 de octubre de 2011

un descanso para leer...a Lorca


Los dos lo han querido, me dijo su madre.



¿Los dos...? No es posible, señora, dije yo. Usted tiene demasiado temperamento y a su edad ya se sabe por qué caen los alfileres del rocío.



Calle usted, Luciano, calle usted... No, no, Luciano, no.

Para resistir este nombre, necesito contener el dolor de mis recuerdos. ¿Y usted cree que aquella pequeña dentadura y esa mano de niño que se han dejado olvidada dentro de la ola, me pueden consolar de esta tristeza? Los dos lo han querido, me dijo su prima. Los dos. Me puse a mirar el mar y lo he comprendido todo.

¿Será posible que del pico de esa paloma cruelísima que tiene corazón de elefante salga la palidez lunar de aquel trasatlántico que se aleja?

Es que tuve que hacer varias veces uso de mi cuchara para defenderme de los lobos. Yo no tengo culpa ninguna. Usted lo sabe. ¡Dios mío! Estoy llorando.

Los dos lo han querido, dije yo. Los dos.

Una manzana será siempre un amante, pero un amante no podrá ser jamás una manzana.

Por eso se han muerto, por eso. Con veinte ríos y un solo invierno desgarrado.

Fue muy sencillo. Se amaban por encima de todos los museos. Mano derecha, con mano izquierda. Mano izquierda, con mano derecha. Pie derecho con pie derecho. Pie izquierdo con nube. Cabello con planta de pie. Planta de pie con mejilla izquierda. ¡Oh mejilla izquierda! ¡Oh, noroeste de barquitos y hormigas de mercurio! Dame el pañuelo, Genoveva; voy a llorar. Voy a llorar hasta que de mis ojos salga una muchedumbre de siemprevivas. Se acostaban. No había otro espectáculo más tierno. ¿Me ha oído usted? ¡Se acostaban! Muslo izquierdo con antebrazo izquierdo. Ojos cerrados con uñas abiertas. Cintura con nuca y con playa. Y las cuatro orejitas eran cuatro ángeles en la choza de la nieve. Se querían. Se amaban. A pesar de la ley de la gravedad. La diferencia que existe entre una espina de rosa y una Start es sencillísima. Cuando descubrieron esto, se fueron al campo. Se amaban. ¡Dios mío! Se amaban ante los ojos de los químicos. Espalda con tierra, tierra con anís. Luna con hombro dormido y las cinturas se entrecruzaban una y otra con un rumor de vidrios. Yo vi temblar sus mejillas cuando los profesores de la Universidad le traían miel y vinagre en una esponja diminuta. Muchas veces tenían que apartar a los perros que gemían por las yedras blanquísimas del lecho. Pero ellos se amaban.

Eran un hombre y una mujer, o sea, un hombre y un pedacito de tierra, un elefante y un niño, un niño y un junco. Eran dos mancebos desmayados y una pierna de níquel. ¡Eran los barqueros! Sí. Eran los barqueros del Guadiana que cercaban con sus remos todas las rosas del mundo.

El viejo marino escupió el tabaco de su boca y dio grandes voces para espantar a las gaviotas. Pero ya era demasiado tarde.

Ocurrió. Tenía que ocurrir. Cuando las mujeres enlutadas llegaron a casa del Gobernador, éste comía tranquilamente almendras verdes y pescado frescos con exquisito plato de oro. Era preferible no haber hablado con él.

En las islas Azores. Casi no puedo llorar. Yo puse dos telegramas; pero desgraciadamente, ya era tarde. Sólo sé deciros que los niños que pasaban por la orilla del bosque vieron una perdiz que echaba un hilito de sangre por el pico.

Ésta es la causa, querido capitán, de mi extraña melancolía.

"Amantes asesinados por una perdiz" F.G. Lorca ca.1929

sábado, 15 de octubre de 2011

¿Qué comemos hoy?

Pollo rico, robado del arcón de la abuela....


le quitamos la piel, salpimentamos y frotamos con aceite. Se hace un mejunje con limón y tomillo. Lo echamos por encima.
Las patatas cortadas en gajos llevan el mismo mejunje, pero esta vez le añadí miel.
Lo metemos todo en el horno previamente precalentado 15 min a 220 º.  La cocción 45 min a 175 º.


La peque también lo disfrutó un montón...sin tanto mejunge, ¡claro!






viernes, 14 de octubre de 2011

Las flores que me reciben...simplemente velas

Hace calor en el Atlántico norte, demasiado calor para un octubre ártabro.
Las flores sufren con tanto calor


Hoy en la entrada de mi nido no hay flores...
sólo agua fresquita y fuego que no quema.

jueves, 13 de octubre de 2011

Cose con nosotras ...y la magia de internet

De una punta a otra del país....¿qué país? ¡cualquier país!
Mi abuela se reunía con sus vecinas para cotillear y coser en la cocina...nosotras con una mano en el ratón y la otra en la aguja.
La máquina es la misma, los cotilleos no fluyen....los proyectos...universales: nuestros peques, eternos sufridores de la vena creativa de mamá.
Dos mamis majas e inquietas se proponen ponernos a todas en faena: mi rincón de mariposas y tes pes al miayo


¡Un saquito! para que los más pataleones duerman abrigados. No va a ser el típico saquito, estará mejorado y adaptado a las necesidades que observamos en cada una de nuestras buenas noches.
El evento empezará mañana viernes 14 de Octubre y a golpe de click yo ya he encontrado mis telas...





¿qué os parece? ¿os animáis?

miércoles, 12 de octubre de 2011

Las flores que más me alegran las hace Tania Brea

En la entrada de nuestro nido se hizo un hueco esta florista, ¡artista florista


15 cm² que le reservamos para ocasiones especiales



Es una Mamá joven y peleona y posiblemente la mejor florista que en Artabria podemos encontrar


Hoy celebra un evento importante en la vida de su peque...un princesita que estará rodeada de las cosas preciosas que hace su madre...
¡le queda por delante una vida llena de flores!


Tania la podéis encontrar en el negocio de sus padres en Carral y en su coqueta floristería do Burgo en Culleredo

sábado, 8 de octubre de 2011

Na semana mundial da lactación materna...carta ó meu bebé mamífero



Miro o teu embigo. É pequerrecho e redondiño. O embigo é a primeira cicatriz do ser humano, un recordatorio. Cando estabas na barriga alimentábaste por ese buratiño. Gostábame terte na barriga. Ás veces dormías, ás veces revoloteabas e andabas empurrando coa cabeza. Un día empurraches tanto que naciches. Querías curiosear o que había fora. Non che importou o frío de xaneiro. Xa sabías facer moitas cousas, cousas que aprenderas ti soíña ó longo de nove meses.
Unha das cousas que tiñas practicado foi como chuperretear, igual ti non o sabías, ou igual si, pero así te ías enganchar á teta. Eu tamén me prepara para esa importante tarefa. Lera moitos libros e revistas e falara con amigas. Aínda que me esforzaba moito para facelo ben o meu corpo paseniñamente e sen nengún esforzó ía facilitando as cousas. Ó principio foi menos divertido: tiña que andar con coidado calquera roce de nada molestábame moito, pero aquelo pasou. Un día, ó saír da ducha vin un pouquechiño, un case nada de líquido na teta, púxenme moi contenta, sabía que aquelo era para ti. Xa estabas pronta para nacer!
Toda a familia estaba como tola por coñecerte, querían que saíras! Eu non tiña nengunha presa. Fomos facer una foto para que che visen a cariña, a ver se así acougaban. Cando saíches pousáronche na miña barriga, pero esta vez por fóra. Recoñecín aquela foto...claro, era-la mesma!! Que increíble e que normal era todo! Eu chorei, tamén chorou Papá, ti non chorabas, facías burbullas e os teus olliños estaban algo incómodos con tanta luz. Leváronte por un pouco a un curruncho, foi moi pouquiño tempo, pero non che gustou: aí choraches ti! Trouxéronche deseguida ó carón da miña teta, da teta pequena, a teta que che cura tódalas agonías.
A mín angustiabame algo non ser quen de te aleitar, pero ti parecías decir: non te preocupes mamá, deixame a mín, que eu sei! E volas dúas entendéstesvos.
A teta grande, a que tanto lle amolaba a Mamá cando era mociña, costáballe un pouco máis e o final púxose pachucha. Tivémola que levar ó hospital e alí quedamos os tres: a nena, papá e mamá. Coidáchesme moito, igual que eu coidei da miña avoíña cando enfermou. Non querías marchar do meu carón e como me dabas os teus biquiños sonriseiros non conseguía estar triste. A verdade é que á teta grande costáballe un montón entenderse naquel sitio e comenzaron a insistirche para que chuparas dun biberón, pero ti case preferías que non...e a tetiña pequena, tan pequena como fora sempre, esforzouse para darche todo o que precisabas. Grazas a túa paciencia e a que atopamos uns magos que estaban cerca do Castelo do Santo Antón a teta grande curou. Que bonito era ir ata alí paseando contigo e con papá, ás veces viña a tía ou o avó. A Dársena arrecendía a primavera mareira e soleada.


Agora tamén fai sol, un sol de verán, estás aquí dormidiña ó meu carón. Vai moita calor, seguro que dentro de pouco empezarás a remexer, terás sede ou fame, ou simplemente quererás saber que a túa nai segue gardándote, pendente de ti. Non vas abri-los olliños porque aínda tes sono e dormirás un pedazo máis. Buscarás cos beizos, cun aceno que me fai lembrar os xatiños do tío do meu pai.
Ves! xa está, un pouco de teta milagreira e xa volves durmir, todo o que precisamos para pasar unha boa noite está nesta cama, sen máis complicación. É máis sinxelo do que algúns dixeran. Algúns tamén osman: “E, ata cando?” Eu pregúntolles con anticipada soidade se acaso poderei contar toda a vida cun anaquiño da miña pel que che calme os momentos difíciles. Prefiro ve-lo lonxe... e pensar que a teta, como o amor, é eterna mentras dura.

viernes, 7 de octubre de 2011

MetaGénesix...hazte un hueco!




A nuestra generación le ha tocado vivir un progreso "extraño". Nuestros padres han sido unos auténticos currantes. Salieron del cascarón recién estrenada la veintena, nos dieron más de lo que existía e inventaron para nosotros un mundo que para ellos no pudieron ni soñar.

Nosotros nos quedamos en el cascarón, amueblamos el cascarón, echamos a nuestros padres del cascarón...nos llevamos el cascarón a la universidad y desde allí cotilleamos cada curruncho que nos pareció interesante. Diplomatura, licenciatura, doctorado, máster...¿otra carrera? ¿por qué no?
Ahora que asomamos las alitas descubrimos que no quedan casi migas de ese mundo que nos íbamos a merendar.



MetaGénesix es un proyecto que ha ido cogiendo forma a medida que sus autores (trespes.arquitectos+FelipeTrillo+AnaAmado) se dejaban sorprender.
Han conseguido llevar su ambición al formato exposición... Está ocurriendo en Lisboa bajo el amparo de la culturona y con cierto revuelo mediático. ¿El tema? la buena arquitectura gallega realizada por gente de nuestra generación, sí, sí, ésa que sufre la crisis del ladrillo: la generación X



Los comisarios de MetaGénesis, un grupo de arquitectos encarados a distintas facetas, tuvieron la deferencia de excluir de la escolma sus propias creaciones. Una lástima porque también hacen buena arquitectura gallega. Para muestra, un botón...o una perlita: A casa da Maxia de Ourense...os dejo con la intriga a la espera de una entrada monográfica.
La inercia del grupo no ha empezado aquí ni va a parar aquí. Prometen seguir con sus citas ártabras de intemción y en unos meses verán su MetaGénesix presentada en la Franckfurter Buchmese 2011


martes, 27 de septiembre de 2011

Las flores que me reciben

En un mal momento un amigo genial me regaló estas flores.


creación de Tania Brea, florista


Salí de donde estaba sin aquello que fui a buscar, pero contenta gracias a dos ortensias, unas cuantas fresias,un sol de noviembre y una nueva amiga: María.

En este nido, y en el de María, hay hoy dos soletes sanadores que brillan fuerte de día (y a veces también de noche) y lo que quedó de esas flores sigue aquí recordándome que no es tan difícil tirar p'alante.

viernes, 23 de septiembre de 2011

Un día alcé vuelo y llegue hasta...Azenhas do mar

...vi una aldea de montaña al lado del mar...


y una de las azenhas que se comunican y dan nombre al lugar..


...olí un sitio donde comer bacalhau rico...


y allí me posé


martes, 20 de septiembre de 2011

Seguimos en la cuna III: el Vigilabebés


Uno de los inconvenientes de tener permanente la cuna sin una de sus barreras es el peligro que corren estos exploradores de caer de la cama en sus intrépidas aventuras a lo largo y ancho del colchón.
Hay que tener previsto un plan de contingencia y en cada casa los padres se las van apañando cuando se dan cuenta de que sus bebés van por delante de las expectativas de desarrollo y "hay que andar con mil ojos"
Pues bien, a nuestro nido vino a parar un ojo más y hoy voy a hablar de él:


Digimonitor 3,5". Miniland


La especificaciones técnicas están en el enlace. Yo voy a dar mi opinión sobre el aparato...

Su función principal la cumple bastante, bastante bien: la imagen. Clara y sin interferencias. La cámara se puede enfocar y girar. Tiene un autorregulador de luz para modo infrarrojo o modo normal. Problema: cuando está en penumbra, algo habitual por ejemplo cuando el peque se echa la siesta. Como hay poca luz, pero es luz de día, la cámara se vuelve un poco loca y tú te llevas sustacos porque el monitor destellea y no sabes si hay fantasmas en la habitación...pero como se trata de que tu vista salte a fijarse en el monitor cuando hay movimiento...al final te pasas todo el rato mirándolo y poca concentración puedes poner en lo que estás haciendo (es decir es regular de apto para papá ;)

El sonido tiene para mí varios peros:
  1. No es verdad que no tenga interferencias. Tiene ruidito molesto como cualquier otro intercomunicador del mercado.
  2. Para evitarse esas interferencias (que es lo que publicitan)lo que hace el aparato es que si no hay ruidos evidentes simplemente lo silencia. Fallo gordo...por mucho que te esfuerces -y si hay alguna mujer en la sala sabe de lo que hablo- no logras oír la respiración del bebé (es decir...es regular de apto para mamá ;)
  3. El bloqueo del audio hace que éste tenga retardo.
  4. Voy a poner aquí las musiquitas. En total 3. Tres melodías que son, lo digo claramente... FEAS. No las vas a poner, a no ser que le des sin querer al botón, lo cual pasa a menudo ya que se activan en un lateral del monitor, que es precisamente por donde lo agarras.






El sistema de intercomunicador bidireccional funciona bien aunque es un poco inútil. Aquí lo usamos para jugar. Quizás dentro de unos meses edite este comentario porque haya descubierto su gran utilidad.



Mención aparte merece las luces de compañía que trae la cámara...un aro de leds que va cambiando el color. Nuestro bebé ya sabe que es la nave espacial en la que vino la luz que le acompaña desde que era un recién nacido: el Spöka del Ikea.


Este derroche de energía de la cámara pasa su factura en forma de dependencia al cable. Tiene un compartimento para pilas, pero se las merienda en menos de 10 min. En el servicio técnico de Miniland te dicen que compres unas pilas en concreto. Da igual. Ése tipo de pilas -las que te recomiendan- tienen una barra en la que se puede medir la energía. Quitas la pila y observas que está prácticamente al 100%. La empresa se escuda en que la cámara es tan buena que necesita estar permanente conectada a la red. Obviamente esto es ¡una memez!
Éste es uno de los pecados del producto. El otro es que quita el wifi. El servicio técnico te sugerirá que cambies de canal (explicación fácil en las instrucciones) no sólo sigue quitando amplitud de wifi sino que cuanto más bajes de canal menos alcance tendrás con el vigilabebés.
Ambos pecados, junto con el tercero: el precio (ronda los 230€), hacen que este producto "¡no tenga perdón de dios!"

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...